افراد با شیوه های متفاوتی به هیپنوتیزم پاسخ می دهند. برخی تجربه شان را به عنوان تغییر حالت هشیاری توصیف می کنند.
بقیه هیپنوتیزم را بعنوان حالت نرمالی از توجه متمرکز شده توصیف می کنند که در آن احساس راحتی و آرامش بسیاری دارند.
صرف نظر از اینکه افراد چگونه و تا چه درجه ای به هیپنوتیزم پاسخ دهند، اغلب آنها این تجربه را خوشایند توصیف می کنند.
فرانس آنتون مِسمر (۱۷۳۴ تا ۱۸۱۵) پدر این علم محسوب می شود.
وی بر این باور بود که یک نیروی غیرقابل مشاهده در جهان وجود دارد که از طرف فردی برای کنترل رفتار فرد دیگری می تواند به کار گرفته شود.
اگرچه چنین نظریه ای رد شده اما تکنیک های مرتبط با آن هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد.
این روش ها سالیان پیش مورد استفاده قرار می گرفتند و اکنون هم به عنوان راه های درمانی و اهداف پزشکی به کار برده می شوند.
به عنوان مثال «زیگموند فروید»، از تکنیک های هیپنوتیزم بهره می برد. در دهه آخر قرن بیستم نیز، به صورت آنچه ما اکنون آن را می شناسیم درآمد.
میلتون اریکسون (۱۹۰۱- ۱۹۸۰) بنیانگذار «هیپنوتیزم غیرمستقیم» بود. در این نوع از هیپنوتیزم، درمانگران به طور جداگانه بر روی بیماران کار می کردند. تا در ادراکات و مسائل آنها تغییراتی را به وجود آورند.
